Rozdanie 29; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 29 Rozd. N, po partii: obie	♠ A7 ♥ T32 ♦ KQJ43 ♣ KJ5
♠ K6542 ♥ AQ975 ♦ 2 ♣ A6		♠ 8 ♥ K4 ♦ T9876 ♣ T8743
	♠ QJT93 ♥ J86 ♦ A5 ♣ Q92

¹ na ogół W będzie miał tu do swojej dyspozycji wejście 2♦ (w zależności od ustaleń pary: albo dwukolorówka 5⁺–5⁺ na starszych, albo dwukolorówka z pikami), na okoliczność, iż S zablefował, nie należy chyba jednak o to podejrzewać przeciwnika znajdującego się po partii

² PRO

³ maksimum rebidu, 13⁺–14 PC, bez trzech pików

⁴ na linii NS znajdują się co najwyzej 24 miltony, przeto nawet mimo niezłego longera roboczego w pikach ewentualne 3BA mogą być zupełnie bez szans

albo:

¹ na ogół W będzie miał tu do swojej dyspozycji wejście 2♦ (w zależności od ustaleń pary: albo dwukolorówka 5⁺–5⁺ na starszych, albo dwukolorówka z pikami), na okoliczność, iż S zablefował, nie należy chyba jednak o to podejrzewać przeciwnika znajdującego się po partii

² a skoro tak, to odpowiadający może też spasować na rebid 1BA partnera, oczywiście jeśli ponadto zrezygnuje z alternatywnej gry w piki (w których partner może mieć nawet trzy karty)

albo:

¹ na ogół W będzie miał tu do swojej dyspozycji wejście 2♦ (w zależności od ustaleń pary: albo dwukolorówka 5⁺–5⁺ na starszych, albo dwukolorówka z pikami), na okoliczność, iż S zablefował, nie należy chyba jednak o to podejrzewać przeciwnika znajdującego się po partii

² S ma 10 PC, w tym jednak mnóstwo niskich honorów, może zatem również niczego nie inwitować, tylko postawić na grę w piki (choć w dzisiejszych czasach otwierający może mieć w pikach tylko singletona, w składzie 1–4–5–3)

Inna sprawa, iż zamiast licytować 2♠, lepiej już chyba będzie (także w kontekście uwagi ostatniej) spasować na partnerowe 1BA. Tym bardziej że licznie obecne w ręce S niskie honory predestynują ją raczej do gry w bez atu niż w kolor. Z drugiej strony – gdyby partner miał trzy piki – i na przykład dubla w kierach – powodzenie końcówki w piki wymagało udanego impasu przeciwko królowi atu. Oraz – w zasadzie – podziału pików 3–2, nadal byłby to wiec kontrakt nieprawidłowy (o szansie realizacji około 37%, w tym prawdopodobieństwo zastania singlowego ♠K w ręce W).

Z powyższych rozważań wynika, że gracz S wcale nie powinien się tu palić się do końcówki, na ogół nie będzie to bowiem kontrakt dostatecznie szansowny, a wcale nierzadko okaże się grą zupełnie beznadziejną. Jednakże 24 PC to zawsze 24 PC, mimo zatem, iż ocena karty i sytuacji nakazują tu odpowiadającemu zachowanie daleko posuniętej wstrzemięźliwości, wiele duetów tej linii przelicytuje kartę co najmniej do 2BA. Przeciwko tej grze E wyjdzie najprawdopodobniej w trefla, rozgrywający zadysponuje z dziadka damę, a obrońca W pobije ją ♣A. I jeżeli odwróci następnie w blotkę kierową, jak powinien to uczynić (gdyby N nie miał w ręce honoru treflowego, partner zawistowałby ♣W, kiedy zaś posiadałby tam ♣10, w pierwszej lewie dołożyłby ze stołu blotkę), już 2BA(N) zostaną szybko położone bez jednej. A 3BA(N) – bez dwóch. Strony NS nie uratuje też ewentualna gra w piki, nawet na niziutkim szczeblu dwóch. Obrońca W zaatakuje przeciwko niej w singlową blotkę karo, potem zaś przebije drugą rundę tego koloru (zagraną przez rozgrywającego) i jeżeli niczego nie zgubi (a nie powinien, w pierwszej lewieE dołoży bowiem ♦10 – jako lawintala na kiery), kontrakt zostanie położony bez dwóch, za 200.

W protokole tego, nieco dla dużo silniejszej strony NS pułapkowego rozdania dominować będą zatem zdecydowanie zapisy za jej wpadki, w wysokości 100 i 200 punktów, trafią się też i wyższe (dla dużo słabszej strony WE).

Minimaksteoretyczny: 1BA(NS), 7 lew; 90 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6 (NS,WE!);

♦ – 7 (NS);

♥ – 7 (WE);

♠ – 7 (WE);

BA – 7 (NS).