Rozdanie 28; rozdawał W, po partii NS.

Rozdanie 28 Rozd. W, po partii: NS	♠ QJ765 ♥ K4 ♦ J63 ♣ K73
♠ K2 ♥ AQ6 ♦ K875 ♣ QJT6		♠ T4 ♥ JT972 ♦ T94 ♣ 952
	♠ A983 ♥ 853 ♦ AQ2 ♣ A84

¹ transfer na kiery

^{2, 3} N ma piki, ale jest dosyć słaby i ma układ zrównoważony, także S dysponuje mało ofensywnym składem 4333, najprawdopodobniej żaden z nich nie zabierze zatem w rozdaniu tym głosu w licytacji

Gracze NS mają w tym rozdaniu wyraźną przewagę siły nad przeciwnikami (24:16 PC) oraz aż dziewięć pików, nic przeto dziwnego w tym, że to właśnie im wychodzą tu dosyć wysokie kontrakty: 3♠ (do oddania po jednej wziątce w każdym z kolorów) oraz 2BA [3BA(S) kładzie tylko trefl oraz ♥A albo ♥D]. Obaj ci zawodnicy, zwłaszcza S, mają jednak zupełnie zrównoważone układy, a z takimi rękami na ogół nie podejmuje się walki po otwarciu licytacji przez przeciwnika silnym 1BA. Ponadto strona NS znajduje się tu w założeniach niekorzystnych, co dodatkowo utrudnia jej zadanie. Wreszcie sekwencja strony WE potoczy się w taki sposób, iż na pozycji wygasajacej znajdzie się gracz S, ze sterylnym składem 4333 (gdyby na pozycji reopen znalazł się N, mógłby zaryzykować ożywkę 2♠, wiedziałby bowiem, iż przeciwnicy negatywnie się już zlimitowali). Jedyna szansa dla strony NS to ewentualne…

¹ transfer na kiery

… trudno mi jednak polecać graczowi S wznawiającą kontrę z układem 4333. Nawet na zasadzie, że gdy przeciwnicy będą grać swoje 2♥, to NS nic dobrego za to rozdanie nie dostaną. Tym bardziej że to tylko NS są tu po partii, a – co jeszcze ważniejsze – mogący ewentualnie ożywić licytację zawodnik S wcale nie będzie pewien, czy przeciwnicy mają osiem kierów. Przecież otwierający licytowałby tak samo z tylko dublem w tym kolorze. A wówczas partner (N) mógłby z powodzeniem posiadać układ 3–3–3–4 albo 3–3–4–3, WE nie byliby zatem najprawdopodobniej w stanie zrealizować żadnej własnej gry (na szczeblu trzech), podczas gdy 2♥ przeciwników mogłyby być łatwe do położenia (S ma przecież niezłą defensywę przeciwko tej grze). Zapis zmieniłby wówczas burtę, nie mówiąc już o tym, że popartyjni NS mogliby ponadto zostać skontrowani.

Na ogół strona NS uciekną zatem 3♠ i elegancki zapis w wysokości 140 punktów, ale przynajmniej będą mogli położyć grę przeciwników. Przeciwko 2♥(W) obrońca N zaatakuje bowiem ♠D, zresztą tak czy owak, rozgrywający będzie musiał oddać pika, kiera i dwie wziątki w każdym z kolorów młodszych. Oczywiście trzeba będzie kiedyś zagrać w kara i wyrobić sobie drugą lewę w tym kolorze. Kiedyś to znaczy, zanim rozgrywający wyrobi sobie trefle (tj. odda broniącym ich drugą wziątkę w tym kolorze). Najpopularniejszy zapis w turniejowym protokole tego rozdania winien zatem opiewać na 50 punktów dla NS. Wyższe – 140 dla NS – znajdą się w nim dużo rzadziej, prawie wyłącznie tam, gdzie W z przyczyn systemowych nie będzie mógł otworzyć 1BA (tylko 1♣ albo 1♦, para gra bowiem słabym otwarciem 1BA; N wejdzie wówczas 1♠ i jedyny problem, jaki pozostanie jeszcze jego stronie, to nie przelicytować karty do 4♠!).

Minimaks teoretyczny: 3♠(NS), 9 lew; 140 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 6 (NS,WE!);

♦ – 7 (S!);

♥ – 7 (WE);

♠ – 9 (NS);

BA – 8 (NS).