Rozdanie 25.

Rozdanie 25 Rozd. N, po partii: EW	♠ 7 4 2 ♥ 3 2 ♦ A Q 7 6 3 ♣ 9 7 4
♠ A K 10 9 5 ♥ K J 9 ♦ K 9 ♣ J 10 2		♠ Q J 8 ♥ A 10 8 7 5 4 ♦ 8 ♣ A Q 8
	♠ 6 3 ♥ Q 6 ♦ J 10 5 4 2 ♣ K 6 5 3

Tutaj na linii WE jest do gry przywoity szlemik (na nieoddaniu lewy na damę przy 9 atutach), ale dojście do niego wydaje się trudne. Po Pasie e-N-a, gracz E otworzy 1♠. S spasuje, a W-u odpowie 1♠. Po pasie e-N-a, E zalicytuje 2♥. S znów spasuje. No i teraz są schody. Można zalicytować końcówkę, szanse na szlemika są niewielkie. A jak forsująco uzgodnić kiery? Tam, gdzie 2BA jest naturalnym inwitem, W musi licytować jakieś łamańce, zgłaszając seminaturalnie młodszy kolor, po czym WE wylądują pewnie w końcówce pikowej:

3♦ – naturalne lub seminaturalne, z zatrzymaniem;

3♠ – trójka pików;

4♠ – 4♥ brzmiałoby „na oko” jak cue bid przy pikach.

Te pary WE, które grają po powtórzeniu koloru starszego forsującym 2BA, mają szanse zagrać w kiery:

2BA – forsujące do dogranej;

3♦ – krótkość karo;

4♥ – przy marnującym się królu karo nie widać szans na dobrego szlemika.

Podejrzewam, że wszyscy rozgrywający zagrają atu z góry, może jedynie szukający maksa pod koniec turnieju zagrają raz z góry, a potem na impas.