Rozdanie 19.

Rozdanie 19 Rozd. S, po partii: EW	♠ Q 10 5 2 ♥ 9 ♦ K J 9 ♣ Q J 9 5 3
♠ J 3 ♥ A K 8 4 3 2 ♦ Q 7 2 ♣ A 4		♠ K 9 7 6 ♥ 10 7 5 ♦ 8 3 ♣ K 8 7 2
	♠ A 8 4 ♥ Q J 6 ♦ A 10 6 5 4 ♣ 10 6

Tutaj e-S znów ma graniczne otwarcie – 11 PC w układzie 5332. Na pewno znaczna część graczy S otworzy z tą kartą 1♦. W-u wejdzie 1♥, N zgłosi piki – w zależności od systemu kontrą bądź naturalnie, 1♠, E podniesie kiery do dwóch i po pasie, bądź kontrze-fit gracza S, W-u zainwituje końcówkę (co prawda tylko 14 PC, ale ładne sześć kierów – za mało na końcówkę od razu, za dużo na rezygnację z niej, w końcu partner może mieć i brzydkie 10 PC), pewnie naturalnym 2BA; N spróbuje powalczyć odzywką 3♦ a E zalicytuje najsłabsze, negatywne 3♥ na czym licytacja powinna wygasnąć.

Ten kontrakt, o ile N nie wyjdzie w atu, zakończy się wpadką bez jednej – trudno przypuszczać, aby rozgrywający zagrał na singlową dziewiątkę kier w ręce N, aczkolwiek może sprawdzić gracza S i zagrać, po przebiciu kara, ze stołu ♥10… A nuż S nie wytrzyma i się podstawi figurą? Wtedy, po spadnięciu dziewiątki, mając na uwadze licytację – aktywne 3♦ e-N-a, można potem wyimpasować pozostałą figurę po dojściu do stołu królem trefl.

Tam, gdzie e-S spasuje, strona NS pewnie nie zaistnieje w licytacji. E podniesie kiery do dwóch, a W zainwituje przez 2BA lub jakąś „kiwką” 3♣ bądź 3♦. E na pewno odrzuci inwit.

Po narzucającym się po tej licytacji ataku damą trefl rozgrywający jest praktycznie bez szans, musi grać kara, aby przebić w stole, a nie „kombinować” z kierami na minimalną w końcu szansę.