Rozdanie 2.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ A K 8 7 ♥ 5 4 ♦ 6 5 ♣ K Q 6 5 4
♠ 10 ♥ A Q 10 9 3 ♦ A K 10 8 ♣ 9 8 3		♠ Q 6 5 ♥ J 7 6 2 ♦ Q 7 2 ♣ A 10 2
	♠ J 9 4 3 2 ♥ K 8 ♦ J 9 4 3 ♣ J 7

 Korzystne położenie króla kier sprawia, że na linii EW można wygrać końcówkę kierową. Dojście do niej jest bardzo trudne gdyż W ma zaledwie 13 Miltonów, wprawdzie w ładnym składzie, ale E tylko kiepskich 9 PC w układzie 4333.

 Po dwóch pasach W rozpocznie 1♥, E ma za słabą rękę na 2♣ - Drury więc podniesie partnera do 2♥ i licytacja się zakończy. Ale, ale! Przecież są jeszcze przeciwnicy, którzy w tym rozdaniu mogą być wielkimi sojusznikami pary EW.

 Gracz N może, po otwarciu jego RHO 1♥: a) spasować, b) dać kontrę wywoławczą, c) wejść 2♣. Ta ostatnia opcja podoba mi się najmniej – ani punktów, ani koloru, a na dodatek założenia są niekorzystne.

 Udział przeciwników w licytacji może wygenerować takie wydarzenia:

(1)   To jest inwit mówiący o układzie karowo-kierowym i maksymalnej sile, w ramach dotychczasowej licytacji. „Przepychem” jest wyłącznie 3♥.

(2)   Przyjęcie inwitu w meczu jest prawie oczywiste, a w turnieju na maksy nieco mniej.

Drugi przykład:

(1)   Po własnym otwarciu/wejściu 1♥/♠ i kontrze przeciwnika EW grają transferami. Jest to konwencja stosowana coraz częściej. Odzywka 2♦ (transfer na kolor partnera) w wersji stosowanej przez parę EW oznacza fit i rękę lepszą od minimalnej bez siłowego ograniczenia w górę. 2♦ otwiera więc partnerowi furtkę do dalszej licytacji. Natomiast bezpośrednie podniesienie koloru otwarcia/wejścia do wysokości dwóch jest licytacją słabą.

(2)   Furtka otwarta więc idę dalej.