Rozdanie 32.

Rozdanie 32 Rozd. W, po partii: EW	♠ 8 4 3 ♥ K 9 ♦ A 7 3 ♣ A J 7 6 2
♠ K Q 10 9 ♥ Q J 7 ♦ Q 8 4 2 ♣ 5 4		♠ J 5 ♥ A 10 8 6 2 ♦ 9 6 5 ♣ K Q 3
	♠ A 7 6 2 ♥ 5 4 3 ♦ K J 10 ♣ 10 9 8

Czy „Kontra – fit” jest odzywką obowiązkową? Na to pytanie musi odpowiedzieć sobie N, po sekwencji, która dość często będzie wyglądała tak, jak na poniższym diagramie:

Większość par stosuje ustalenie, że KONTRA gracza N mówi teraz o ficie trzykartowym w kolorze partnera, lub o silnej karcie. Kwestią do ustalenia w parze jest jednak to, czy jest to odzywka obligatoryjna, czy też są sytuacje, w których, pomimo posiadania fitu, KONTRY można zaniechać.

Osobiście jestem zwolennikiem drugiej koncepcji. Od licytowania „Kontry – fit” należy odstąpić przede wszystkim w przypadku posiadania złej, do gry własnej, lokalizacji honorów.

I tak jest właśnie w tym rozdaniu. Trzy małe blotki pikowe i, najprawdopodobniej, źle położony król kier skłaniają do tego, by raczej wycofać się z licytacji.

Potwierdza to również praktyka. Po kontrze gracza N, jego partner zalicytuje 2♠, a W, jeśli nie boi się walczyć o maksy, grę tę skontruje. E nie powinien mieć nic do dodania i za chwilę EW wpiszą sobie 300 za wpadkę przeciwników bez dwóch.

Jedynym, co może usprawiedliwić zalicytowanie kontry przez W, są korzystne założenia. Jeśli bowiem EW dwóch pików nie skontrują, minus 100 będzie znakomitym zapisem dla NS.

Gracz N powinien pamiętać jeszcze o jednym. Jego PAS wcale nie musi zakończyć licytacji! Partner, jeśli ma coś w karcie, wznowi na ostatniej ręce kontrą, dwoma pikami lub nowym kolorem na wysokości trzech (układ 4-5). Warto więc chwilę poczekać i spasować.