Rozdanie 4.

Rozdanie 4 Rozd. W, po partii: obie	♠ A K ♥ A J 10 6 2 ♦ 10 9 5 ♣ K Q 4
♠ Q 6 3 ♥ 3 ♦ K 8 7 6 3 2 ♣ 7 6 3		♠ J 10 7 4 2 ♥ 9 8 7 4 ♦ Q 4 ♣ A J
	♠ 9 8 5 ♥ K Q 5 ♦ A J ♣ 10 9 8 5 2

Po raz kolejny karta na linii NS. Otwierający licytację W spasuje, a N wybierze jedną z trzech poniższych odzywek:

1♥ – kontrakt ostateczny 4♥,

1♣ – po odpowiedzi partnera 1BA kontraktem ostatecznym będzie 4♥ lub 3BA.

1BA – partner podniesie do 3BA i to będzie grane.

Optymalny kontrakt tego rozdania to końcówka bezatutowa, na którą można wziąć 11 lew. Jest to jednak kontrakt niezwykle ryzykowny. Zauważmy, że jeśli, po wiście pikowym, rozgrywający odda lewę na asa trefl, a potem zaimpasuje waleta treflowego (całkiem sensowna linia gry) to przegra to 3BA. Maksa, czyli 12 lew po pierwszym wyjściu w pika, daje zagranie trefli „z góry”, a to nie jest takie proste.

Łatwiejszą drogę do dobrego zapisu będą mieli ci, którzy zagrają w kiery. Oto najbardziej korzystny dla NS ale dość prawdopodobny przebieg wypadków „lewa po lewie”:

1. Pierwszy wist - walet pik do asa.

2. Królem kier do stołu.

3. Trefl do króla i asa.

4. Kontynuacja pików.

Teraz N odbiera przeciwnikom atuty i, ze względów komunikacyjnych, musi zagrać damę trefl z ręki. Nagrodą jest spadający walet i zapis 680 za dwanaście lew.

W rozdaniu tym widzimy dosyć poważny dysonans między minimaksem teoretycznym, a tym co naprawdę wydarzy się przy stole.