Rozdanie 1.

Rozdanie 1 Rozd. N, po partii: -	♠ A ♥ J 9 7 3 ♦ A K 8 5 ♣ A J 7 2
♠ 9 8 6 4 2 ♥ 2 ♦ Q 9 4 ♣ K 6 5 3		♠ Q J 7 5 ♥ A 10 8 ♦ 7 3 ♣ 10 9 8 4
	♠ K 10 3 ♥ K Q 6 5 4 ♦ J 10 6 2 ♣ Q

Na początek słaby, ale wychodzący, szlemik kierowy na linii NS. Wylicytować go można na przykład w taki sposób:

(1) Pytanie o krótkość.

(2) Singleton/renons w pikach.

(3) Cue bidy.

(4) Pytanie o pięć wartości.

(5) Trzy z pięciu.

Gracz S musi być jednak niezwykle ofensywie nastawiony, by przeprowadzić zaprezentowaną powyżej licytację. Już pytanie o singletona jest odzywką lekko podejrzaną, bo jakąkolwiek krótkość partner pokaże, nie będzie ona e-S-owi odpowiadała. Pikowa – kiepsko bo król do singla, a treflowa jeszcze gorzej bo przecież krótkość do krótkości nie daje ani jednej lewy przebitkowej.

Jeśli jednak po, czysto formalnej, wymianie cue bidów S zdecyduje się jeszcze na Blackwooda, odpowiedź partnera usatysfakcjonuje go niezmiernie. Przy założeniu, że singleton pikowy partnera nie jest asem, trzy wartości dają już szlemika „grywalnego”, najczęściej na impasie lub, w przypadku gdy N ma AKD w karach, zupełnie wykładanego.

W najbardziej eleganckim wariancie licytacji S powinien zrezygnować z imperatywnego pytania o singletona i postawić na dwustronną wymianę informacji:

(1) Cue bid, w zasadzie krótkościowy, zachęta do szlemika.

(2) Cue bid neutralny (underbid), a więc przypadający poniżej dogranej. Nie mówi on o żadnej dodatkowej nadwyżce. Z zatrzymaniem I klasy, w zasadzie, obowiązkowy.

(3) Do szlemika zachęcałem bardzo delikatnie. Nie przekraczam poziomu 4♥.

(4) Teraz wszystko zależy od bojowości gracza N. Spasuje – wynik poniżej średniej, pójdzie wyżej – szlemik i bardzo dobry rezultat. PAS jest jednak, według mnie, najlepszą licytacją.

Wynik strony EW będzie w zupełności zależał od szczęścia. Wielkim pechowcom NS zalicytują i wygrają 6BA, pechowcom zwyczajnym -  6♥, a przeciwko szczęściarzom rozgrywający szlemika kierowego S zagra kara z góry.