Rozdanie 27.

Rozdanie 27 Rozd. S, po partii: -	♠ 6 2 ♥ 10 ♦ A K Q 9 7 6 ♣ J 7 3 2
♠ J 10 4 ♥ A K 9 6 5 ♦ ♣ A 9 8 5 4		♠ A K 9 8 5 3 ♥ Q 4 2 ♦ 5 3 ♣ K 6
	♠ Q 7 ♥ J 8 7 3 ♦ J 10 8 4 2 ♣ Q 10

W tym rozdaniu po pasie S, gracze W będą otwierać 1♥, N wejdzie karami – część 2♦, część – moim zdaniem po pasie partnera lepiej – 3♦. Po 2♦ E zalicytuje konwencyjny forsing do dogranej z fitem, powiedzmy, 3♦, S powinien zablokować – w równych założeniach bez krótkości może nie 5♦, a  4♦, W da cue bid 5♦ i E – z wszystkimi honorami poza karami - w zasadzie może zgłosić szlemika w kiery.

N wyjdzie w asa karo, rozgrywający przebije i w zasadzie powinien zdecydować się na rozgrywkę przez piki, a nie trefle – zgrać asa kier (a nuż coś spadnie od N…), kiera do damy, wyimpasować waleta. Teraz w zasadzie pozostaje tylko ściągnąć ostatnie atu i trafić pika – jak piki z góry, to swoje, jak na impas, po ewentualnym odegraniu raz pików z góry (i odblokowaniu z ręki) – to bez kilku, w zależności od tego, ile kar N zrzuci do kierów – pewnie będzie to trzy, więc bez czterech.

To rozdanie ilustruje słabość polskiego stylu licytacji, w którym po wejściu 2♦, 2♠ by było nieforsujące i E, chcąc wprowadzić piki do gry, musiałby zacząć od kontry negatywnej, po której nie wiadomo, czy udałoby mu się przekonać partnera, że ma pełny fit kierowy. Gdyby E mógł zgłosić forsujące na jedno okrążenie 2♠, wówczas WE zagraliby szlemika w piki, który jest sporo lepszy od kierowego.

Tam, gdzie N wejdzie 3♦, E może zalicytować forsujące 3♠, gdyż fit kierowy nie ucieknie. S skoczy pewnie w 5♦, a W zainwituje szlema przez 6♦, bądź zalicytuje 6♠ sam. E jednak nie ma raczej karty na przyjęcie.

Tutaj, po ataku w karo, najlepiej jest przebić, przejść do ręki asem pik i przebić drugie karo, a po dojściu do ręki królem trefl ściągnąć atu, oddając ewentualnie na damę.

Tam, gdzie po skoku w 3♦ E zalicytuje 4♥, licytacja pewnie zgaśnie.