Rozdanie 18.

Rozdanie 18 Rozd. E, po partii: NS	♠ J 10 8 5 ♥ A J 9 7 ♦ 5 2 ♣ 10 3 2
♠ Q 9 7 3 ♥ 10 8 3 ♦ A K 9 6 ♣ A 4		♠ A K 6 4 2 ♥ K Q 4 ♦ J 3 ♣ 8 7 6
	♠ ♥ 6 5 2 ♦ Q 10 8 7 4 ♣ K Q J 9 5

Tutaj po otwarciu 1♠ gracza E część posiadaczy karty S spasuje. W końcu w założeniach niekorzystnych przydałby się jeszcze przynajmniej walet karo, a dopiero król – 10-11 PC w swoich kolorach – uczyniłby 2BA bezdyskusyjnym. Po pasie S, W ma systemowe, „polskie” 2♣ – forsing do końcówki, naturalny lub w układzie zrównoważonym. Po 2♣ E zalicytuje 2♠, zasadniczo wykluczające nadwyżki i W powinien skoczyć w 4♠.

Na ten kontrakt S zaatakuje ♣K. Rozgrywający pobije asem, zagra pewnie raz w atu i po wykryciu podziału 4-0 odda trefla, przygotowując przebitkę. Potem podegra dwa razy kiery ze stołu i odda tylko pika, asa kier i trefla.

Tam, gdzie S wejdzie 2BA na dwóch młodszych, przyda się konwencja „unusual vs unusual”, po polsku „ogień na ogień” – według której po wejściu dwukolorówką z dwoma kolorami od razu określonymi, licytacja przez odpowiadającego w niższy z tych kolorów oznacza niższy z kolorów pozostałych, a wyższy – wyższy (to najprostszy wariant tego ustalenia), tutaj:

3♣ – kiery – tutaj – 5+♥, forsujące praktycznie do końcówki;

3♦ – piki – tutaj – fit pikowy, co najmniej inwit.

Te ustalenia pozwalają, aby bezpośrednie 3♥ było nieforsujące, koło 10 PC, zwykle z kolorem 6-kartowym, a 3♠ niezobowiązujące, 7-9 PC.

Przy tych ustaleniach W powinien zalicytować 3♦, E 3♠ – nieprzyjęcie inwitu, a W potem końcówkę pikową.