Rozdanie 22.

Rozdanie 22 Rozd. E, po partii: EW	♠ A Q 9 ♥ 5 ♦ A 6 ♣ A J 10 9 6 5 2
♠ 6 ♥ 9 8 7 ♦ K J 10 9 4 2 ♣ Q 4 3		♠ J 10 8 4 ♥ K J 6 2 ♦ Q 8 5 ♣ K 8
	♠ K 7 5 3 2 ♥ A Q 10 4 3 ♦ 7 3 ♣ 7

E spasuje, a S otworzy licytację jakąś dwukolorówką. W zależności od systemu pary NS może to być 2♣ (starsze), 2♦ (Wilkosz) lub 2♥ (kiery i inny). Za chwilę partner otwierającego dowie się o pięciokarcie pikowym i końcówka w ten kolor stanie się kontraktem ostatecznym.

Ponownie bardzo wiele będzie zależało od rozgrywki. DeepFinesse z łatwością bierze jedenaście lew, bo wie, że w tym rozdaniu piki się źle dzielą. Zagrywa więc tylko raz atu (as lub dama), a potem impasuje króla kier i gra na dwustronne przebitki. W końcówce dochodzi do jednego z wariantów manewru złodziejskiego i DF zapisuje sobie 450.

Zwykły śmiertelnik musi zagrać niezwykle przezornie, by zrealizować kontrakt bez nadróbki.

Załóżmy, że E wistuje blotką karo. Bijemy asem, gramy asa trefl i trefla przebijamy w stole. Powrót asem atu i kolejny trefl, a E nie przebija tylko dodaje małe karo. Jeśli piki są 3-2, to mamy co najmniej dwanaście lew. Wystarczy zgrać króla pika i pika, a potem odegrać wszystkie forty. To bardzo kuszące i wielu rozgrywających zapewne zagra w ten sposób. Jest to, niestety, droga do wpadki.

Wygrywa wyjście blotką pik do damy i, po otrzymaniu złej wiadomości, impas kier, as kier i przebitka ostatnim atutem w ręce. Potem gramy forty treflowe i K7 w pikach musi dać nam dwie brakujące lewy. Ledwo swoje…

Złośliwy rozkład atutów sprawi, że zapisów za wpadki zobaczymy w protokole sporo, ale będą one spowodowane chęcią dużego zysku, a więc tym, co często kieruje naszym postępowaniem w turniejach na maksy. Nawet najsurowsi partnerzy powinni takie rzeczy wybaczać.