Rozdanie 28.

Rozdanie 28 Rozd. W, po partii: NS	♠ 9 ♥ 9 8 5 ♦ A K J 8 6 3 2 ♣ K 10
♠ Q 7 2 ♥ K Q 3 ♦ Q 10 7 ♣ A J 8 6		♠ A J 10 8 5 4 3 ♥ 7 6 4 2 ♦ 9 ♣ 7
	♠ K 6 ♥ A J 10 ♦ 5 4 ♣ Q 9 5 4 3 2

 Na linii EW bez najmniejszego wysiłku bierze się dziesięć lew na kontrakt pikowy. Problemem nie jest więc rozgrywka ale to, jak tę końcówkę wylicytować.

 Pary grające otwarciem 1BA w sile 14-16 PC, a jest ich coraz więcej, dojdą do czterech pików błyskawicznie. W rozpocznie 1BA, a E da transfer na piki na wysokości czterech. Bez znaczenia będzie tu to, czy N skoczy na 3♦, czy też na 1BA spasuje.

 Po przygotowawczym otwarciu 1♣ w wylicytowaniu czterech pików bardzo może pomóc gracz N. Jeśli zdecyduje się on na skok w 3♦, E nie ma innej opcji licytacyjnej niż, kolejny w tej licytacji skok, tym razem w 4♠. Pasować bowiem z układem 7-4 nie wypada, a 3♠ jest odzywką forsującą i obiecuje znacznie więcej punktów. Zapamiętajmy więc, że po otwarciu partnera i bloku przeciwnika na wysokości trzech, skaczące zgłoszenie końcówki nie jest licytacją mocną, a jedynie akcją typu: mam nadzieję, że uda mi się to wygrać.

 I ostatni możliwy scenariusz licytacyjny. W otwiera 1♣, a N wchodzi 1♦. Paradoksalnie, choć 1♦ to odzywka znacznie niższa niż 3♦, teraz osiągnięcie czterech pików nie jest już takie proste. Do licytacji wmiesza się z pewnością gracz S, który ma przecież aż 10 PC i całkiem niezłą kartę i wszystko będzie znacznie mniej oczywiste. Myślę jednak, że zapisy 420 dla EW będą miały w protokole nieznaczną przewagę ilościową nad tymi za częściówki.

 Jeśli grałeś na EW i, po 1♣ W, gracz N zalicytował 1♦, a potem nie udało ci się osiągnąć czterech pików to, po prostu, miałeś pecha.