Rozdanie 9.

Rozdanie 9 Rozd. N, po partii: EW	♠ 9 8 ♥ A J 9 8 5 ♦ Q 6 ♣ Q 7 4 2
♠ K J 10 6 3 ♥ 3 ♦ K 9 7 3 2 ♣ J 10		♠ A Q 5 ♥ Q 10 7 6 4 ♦ A 4 ♣ A 6 5
	♠ 7 4 2 ♥ K 2 ♦ J 10 8 5 ♣ K 9 8 3

Tutaj po pasie N gracze E będą otwierać 1♥ bądź 1BA (z trójką pików jest jak najbardziej poprawne, pisałem o tym przy okazji rozd. 1). Po otwarciu 1♥ S spasuje, a W odpowie 1♠. Teraz we Wspólnym Języku E może skoczyć w 2BA (w Strefie nie ma dobrego rebidu – 1BA z 16 PC nie wygląda za dobrze – to jeden z powodów dla którego lepiej jest zacząć od 1BA). W zalicytuje 3♦, E 3♠ i W podniesie do 4♠.

Jeżeli E da rebid 1BA, to W powtórzy piki, a E jeszcze zainwituje przez 3♠, po których W z układem 5-5 dołoży końcówkę:

Po otwarciu 1BA W da transfer na piki, E zalicytuje 2♠ i teraz przy standardowych ustaleniach jedyną sekwencją inwitującą jest 2BA. Czy z kartą W przesądzamy końcówkę? Jeżeli tak, to licytujemy 3♦, po których E przez 3♠ pokaże kartę zachęcającą, ale W zalicytuje zamykające 4♠.

Na 4♠ z ręki W z karty N można wyjść w trefle. Jeżeli rozgrywający pobije asem i zacznie od przebicia kara i potem zagra w kiery, to może wziąć 11 lew. 10 jest tylko po pierwszym wyjściu w atu.

3♦ – forsujące do dogranej 5+♠ i 4+♦.

Po tej licytacji z karty S narzuca się wist atutowy, po którym jest tylko 10 lew.

Podobny problem licytacyjny był już kilka razy rozważany, chyba zarówno w analizach KMP jak i w panelu licytacyjnym „Brydża”. Symulacja komputerowa wykazała, że z układem 5-5 w sile 7-8 PC z niezłą starszą piątką dobre efekty daje pokazanie takiej ręki jako „inwitu na starszym kolorze 6+” – po 2♠ jest to 3♠. Tutaj E ma na pewno przyjęcie.