Rozdanie 3.

Rozdanie 3 Rozd. S, po partii: EW	♠ K 6 2 ♥ 10 3 2 ♦ 9 4 3 ♣ A J 9 4
♠ A Q 9 8 7 ♥ K Q 5 4 ♦ J 6 2 ♣ 3		♠ 10 4 ♥ A 8 6 ♦ A Q 8 7 5 ♣ K 6 2
	♠ J 5 3 ♥ J 9 7 ♦ K 10 ♣ Q 10 8 7 5

Tutaj po pasie S, gracz W otworzy 1♠, E odpowie 2♦ – naturalne, forsujące do dogranej (chociaż znajdą się pewnie tacy, którzy z kartą E wybiorą „kiwkę” 2♣, tutaj może one być skuteczna). W pokaże drugi kolor przez 2♥, E zalicytuje 2BA i W zakończy opis ręki przez 3♦. E musi teraz wybrać końcówkę – czy zdecyduje się na 3BA, licząc u partnera na króla karo i, powiedzmy, mariasza kier?

Ten kontrakt po ataku treflowym zakończy się wpadką.

Może jednak E będzie szukał bardziej chyba statystycznie uzasadnionej gry w kolor? Nie bardzo są ku temu narzędzia – w mało elastycznym polskim stylu licytacji po 3♦ zarówno 3♥, jak i 3♠, brzmią jak uzgodnienie koloru z aspiracjami szlemikowymi, a nie jak poszukiwanie najlepszej końcówki z półfitem. Może jednak tak powinno być, zważywszy, że rozgrywający nie wydłużył żadnego ze swoich longerów, a odpowiadający miał możliwość uzgodnienia zarówno pików (odzywką 2♠) jak i kierów (3♥) z pełnym fitem w którymś z tych kolorów? Przy takim podejściu, po 3♦ E mógłby zalicytować 3♥, a W z dobrą czwórką powinien podnieść do 4♥, z niezłymi pięcioma pikami zalicytować 3♠, a z singlową figurą trefl zaproponować 3BA. W tym rozdaniu takie podejście doprowadziłoby pewnie do kontraktu 4♠:

Na ten kontrakt, nawet jeśli N wyjdzie w karo, co umożliwi zmontowanie przebitki, zagranie na podwójny impas pikowy zapewnia oddanie tylko 3 lew.

Przypuszczam jednak, że w protokołach większość zapisów to będą wpadki na 3BA.