Rozdanie 2.

Rozdanie 2 Rozd. E, po partii: NS	♠ 4 3 ♥ K 9 7 3 ♦ Q 2 ♣ A Q J 10 6
♠ A K J 5 ♥ J 10 ♦ K 10 7 6 3 ♣ 8 2		♠ 7 ♥ A 8 5 4 2 ♦ A J 9 5 4 ♣ 7 5
	♠ Q 10 9 8 6 2 ♥ Q 6 ♦ 8 ♣ K 9 4 3

 Licytację rozpoczyna gracz E i zapewne zdecyduje się na dwukolorowe otwarcie 2♥ (kiery i młodszy/kiery + inny). Przy wielu stołach po odzywce tej nastąpią trzy pasy, gdyż wznowienie licytacji odzywką 3♣ jest z kartą e-N-a naprawdę problematyczne.

 W zależności od pierwszego wistu i dalszych poczynań rozgrywającego wziętych zostanie osiem, dziewięć lub dziesięć lew. Ten ostatni wynik można będzie uzyskać po wyjściu w pika (z reguły ♠10) i położeniu ze stołu waleta.

 Jeśli jednak N zdecyduje się na wejście 3♣, to dalej może być na przykład tak:

 Chyba trudno winić e-S-a za to, że z niezłym sześciokartem podjął próbę zagrania w starszy kolor. Liczył albo na fit, albo na to, że partner jeszcze coś powie, a wtedy będzie można wrócić do gry w trefle. Nic dobrego jednak się już po trzech pikach nie wydarzy i kontrakt ten zostanie przegrany bez dwóch za 200. Czy warto więc było mówić 3♣?

 Szansa na wzięcie zapisu dla pary NS pojawi się tylko wtedy, gdy przeciwnikom uda się uzgodnić kara i wylicytują końcówkę w tym kolorze. Nastąpić może to jedynie wtedy, gdy E otworzy licytację na pierwszej ręce odzywką 1♥. Moim zdaniem to lekka przesada, ale z pewnością takie przypadki będą miały miejsce. Wtedy trzeba będzie jeszcze wyjść w trefla, ściągnąć dwie lewy w tym kolorze, poczekać na lewę kierową, a potem wpisać do pierniczka skromne, ale piękne +50. Jeśli jednak nie nastąpi pierwszy wist treflowy, to za chwilę EW zapiszą po swojej stronie równie piękne, ale tym razem dla nich, +400.