Rozdanie 13; rozdawał N, obie po partii.

Rozdanie 13 Rozd. N, po partii: obie	♠ Q ♥ 8 4 2 ♦ A Q 8 7 6 ♣ A 8 4 3
♠ A 4 ♥ K J 10 7 6 ♦ J 4 ♣ K Q 10 2		♠ K 10 9 7 3 ♥ 9 3 ♦ 9 3 ♣ J 9 6 5
	♠ J 8 6 5 2 ♥ A Q 5 ♦ K 10 5 2 ♣ 7

¹alternatywą jest kontra, wskazująca możliwość gry w dwa pozostałe kolor – kiery i trefle

²mniej więcej bilansowe, aby opisać rękę z fitem karowym; mimo dwóch zatrzymań w przeciwnikowych kierach – nie 2BA, S ma bowiem singla w treflach, ponadto ważne jest pokazanie fitu, zaś gdy partner ma nadwyżkę i zechce zagrać 3BA, zapyta o stopera kierowego zapowiedzią 3♥

albo:

¹wywoławcza, możliwość gry w kiery i trefle

²mimo wszystko naturalne, z singletonem w pikach N raczej nie powinien pasować

³bilansowe z fitem karowym

Otwierający ma tzw. gołe minimum, spasuje przeto na bilansowe/inwitowe 3♦ partnera i te staną się kontraktem ostatecznym. Przeciwko tej grze E zawistuje kierem. Dziewięć lew jest pewne (siedem atutowych plus dwa asy), rozgrywający powinien jednak powalczyć o nadróbkę. Gdyby pierwszą lewę przepuścił w dziadku blotką czy nawet wstawiłby stamtąd ♥D, W wziąłby ją ♥10 albo ♥K – i jeśli tylko w drugiej lewie wyszedłby w atu, N zrobiłby już jedynie swoje (także jednak gdy zabiłby ♥D królem, nie mógłby kontynuować tym kolorem, tylko musiał odwrócić właśnie w karo). Potem jeszcze tylko W musiałby zabić pierwszą rundę pików asem i ponowić atutem.

Natomiast po zabiciu pierwszej lewy ♥A na stole rozgrywający ściągnąłby ♣A, przebił na stole trefla (W odblokowałby się figurą, aby uniknąć późniejszej wpustki tym kolorem i konieczności zagrania w kiery) i wyszedł stamtąd pikiem. W wskoczyłby wtedy ♠A i wyszedł w atu, ale rozgrywający wziąłby tę lewę ♦10 w dziadku, po czym przebił na stole jeszcze dwa trefle (ostatniego królem atu, gdy w trzeciej rundzie pików W pozbyłby się swojego ostatniego trefla), komunikując się z ręką przebitkami pikowymi. I już wziąłby nadróbkę, czyli w sumie 10 wziątek.

Patrząc na problem z punktu widzenia powyższej analizy, optymalny dla broniących byłby pierwszy wist karowy. Jeśli rozgrywający puściłby go do ręki, to – aby mieć szansę na zdobycie nadróbki – musiałby następnie, paradoksalnie, powtórzyć karem, by dostać się królem tego koloru na stół (gdyby zaczął od razu przebijać w dziadku trefle, W odblokowałby się swymi figurami w tym kolorze i uniknął wpustki) i zagrać stamtąd w trefla. Gdy W wskoczyłby ♣K/D, rozgrywający dodałby z ręki blotkę, niższego trefla pobiłby zaś ♣A, przebił w dziadku trefla (W dołożyłby figurę) i wyszedł pikiem. W wskoczyłby ♠A i musiałby odejść treflem (po zagraniu przezeń w pika rozgrywający wyrzuciłby z ręki albo trefla, albo karo, a potem jeszcze kiera na wyrobionego w dziadku ♠W). I to – aby uniknąć wpustki – ♣K. N nie przebiłby tej lewy na stole, tylko zrzucił stamtąd pika, dopiero następny trefl zostałby przebity, po czym rozgrywający przebiłby w ręce pika i ściągnął ♦A, a następnie…

… także ♦D. E dodałby ♠10, dziadek – ♠W, zaś W – ?...  Jeśli ten pozbyłby się ♥7, w lewie następnej N zagrałby kiera wkoło, wpuszczając przeciwnika z prawej na ♥10/W. I w dwukartowej końcówce W musiałby się wychylić spod ♥K – do nożyc ♥A D w dziadku. Na ♦D W musiałby przeto odblokować się ♥W/10, wówczas w następnej lewie rozgrywający zagrałby z ręki małego kiera (♥2/4). Obrońca E, aby spróbować uchronić partnera przed wpustką, podstawiłby się ♥9, a wtedy ze stołu zostałaby zagrana ♥D. Broniący W zabiłby ją ♥K, tyle że teraz w końcówce dwukartowej musiałby wyjść z konfiguracji ♥W 7 – do podzielonych wideł ♥8 4 – ♥A 5 w rękach NS. Klasyczny przymus jednokolorowy! – tak właśnie bowiem nazywa się ta interesująca, estetyczna i efektowna rozgrywka końcowa. Niełatwa jednak, przeto po wiście w atu grający w kara na ogół będą brali tylko dziewięć lew.

W protokole rozdania oprócz minimaskowych 130 dla NS spotkamy też zatem wpisy w wysokości 110 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny:  4♦(NS), 10 lew; 130 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8(WE);

♦ – 10(NS);

♥ – 7 (S!);

♠ – 7 (NS);

BA – 7 (NS).