Rozdanie 16; rozdawał W, po partii WE.

Rozdanie 16 Rozd. W, po partii: EW	♠ K J 9 3 ♥ 10 4 2 ♦ A Q 7 2 ♣ K 10
♠ 10 4 2 ♥ J 8 7 3 ♦ J 8 4 3 ♣ Q 9		♠ A 7 6 ♥ A 5 ♦ K 10 6 ♣ 7 6 5 3 2
	♠ Q 8 5 ♥ K Q 9 6 ♦ 9 5 ♣ A J 8 4

albo:

¹inwit, takie sobie 12 PC, a otwiera się coraz to cieniej…

²solidne 13 PC oraz trzy wysokie blotki, stąd przyjęcie partnerowego zaproszenia

Tak czy owak, dojdzie do kontraktu 3BA(S), będzie to więc gra standardowa. Przeciwko niej W wyjdzie najprawdopodobniej ♦3. Rozgrywający zadysponuje z dziadka ♦2, więc E wstawi ♦10 i się nią utrzyma. Żaden odwrót nie będzie wyglądał nazbyt atrakcyjnie, niewykluczone zatem, iż E wyjdzie w drugiej lewie w trefla. Jego partner wstawi wtedy na trzeciej ręce ♣D, więc S zabije w dziadku asem, zagra kierem do króla w ręce, po czym weźmie się za piki. Powiedzmy, że E zabije asem trzecią rundę tego ostatniego koloru i powtórzy treflem – rozgrywający utrzyma się wtedy ♣10 w dziadku, i ponowi stamtąd kierem. Weźmie zatem 10 lew.

Optymalnym, bo najbardziej neutralnym odwrotem ze strony E w lewie drugiej byłby pik, czy też nawet zagranie ♥A i kierem. Rozgrywający zagrałby następnie w piki, zaś E zabił asem drugą lewę tego koloru, ściągnął ♥A (jeśli nie zrobił tego wcześniej) i odszedł pikiem (kierem). Rozgrywający musiałby wtedy zupełnie samodzielnie wyłapać ♣D i gdyby ją chybił, zrobiłby tylko swoje.

W protokole rozdania spotkamy zatem przede wszystkim minimaksowe 430 dla NS, ale też liczne 400 dla tej strony.

Minimaks teoretyczny: 4BA(NS), 10 lew; 430 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 10 (N!);

♦ – 8 (NS);

h – 10 (N!);

♠ – 10(NS);

BA – 10 (NS).