Rozdanie 15; rozdawał S, po partii NS.

Rozdanie 15 Rozd. S, po partii: NS	♠ A Q J 7 5 ♥ A J 9 ♦ ♣ 10 9 5 4 3
♠ K 10 8 3 ♥ Q 10 7 6 4 ♦ 10 6 ♣ A 8		♠ 9 ♥ K 8 ♦ K J 9 7 5 4 2 ♣ K 7 2
	♠ 6 4 2 ♥ 5 3 2 ♦ A Q 8 3 ♣ Q J 6

¹partner jest po pasie, przeto należy skoczyć na 3♦, aby wywrzeć jak największą presję na przeciwników

²S ma zbyt słabe kara, by zapolować na 3♦ z kontrą, tym bardziej że posiada fit pikowy, a przeciwnicy są przed partią, z drugiej strony wolno mu liczyć, że jego kara dadzą dwie lewy, ma zatem prawie bilansowe 3♠, oczywiście mankamentem jego karty jest układ 4333

³otwierający ma minimum otwarcia, ale też układ 5530

Nie może też liczyć na pełne wyłączenie karowe, a w zasadzie jedynie wówczas – przy minimalnych wartościach honorowych – końcówka w piki byłaby porządnym kontraktem. Otwierający może więc jak najbardziej na partnerowe 3♠ spasować, zwłaszcza że gra toczy się w turnieju na maksy, kiedy to nie zaleca się/opłaca się dociskać granicznych końcówek.

Przeciwko pikowej grze e-N-a E wyjdzie w karo albo w singla atu, nie zaryzykuje przecież wistu w kolor krótkiego króla. Po karowym N będzie już mógł wziąć dziewięć lew – zadysponuje z dziadka ♦D i na karowe figury wyrzuci z ręki dwa kiery. Następnie zaś zaimpasuje atuty damą w ręce i zagra w trefle. Będzie przeto w stanie ograniczyć swe przegrywające do dwóch trefli i dwóch pików. Po pikowym i dalszej starannej obronie będzie o wziątkę gorzej. Rozgrywający weźmie pierwszą lewę ♠D w ręce i zagra w trefle. Powiedzmy, że lewę tę weźmie W – na ♣A i wyjdzie w kiera. Rozgrywający doda z ręki dziewiątkę albo nawet waleta, E zabije zatem ♥K, po czym ściągnie ♣K i pośle do przebitki trefla. Po dokonaniu przebitki W wyjdzie kierem i nawet jeśli N zabije w ręce ♥A, to następnie zagra dobrą ♣10 i zrzuci ze stołu kiera. W przebije ♠10, ale potem rozgrywający zgra ♠A i przebije na stole kiera. Są też inne linie postępowania e-N-a, które przyniosą taki sam skutek, tj. zdobycie przezeń ośmiu lew. Wpadka bez jednej, za 100, będzie opłacalna wobec możliwych do zrealizowania przez stronę WE 3♦. Wprawdzie 3♦(E) położyłby nieco akrobatyczny wist ♦A i blotką karo, zabierający rozgrywającemu przebitkę trefla na stole (po którym E oddałby dwa kara i po jednej wziątce w każdym z pozostałych kolorów), w przystolikowej rzeczywistości nastąpi jednak wist pikowy. N weźmie tę lewę ♠W, po czym najprawdopodobniej odwróci treflem. Rozgrywający zagra ♣A, ♣K i przebije trzecią rundę tego koloru ♦6 na stole. Gdyby jednak następnie zagrał stamtąd ♦10, to S zabiłby ją ♦D i dopuścił partnera na ♥A, a ten zagrał w trefla, co wypromowałoby e-S-owi trzecią wziątkę atutową. Przed zagraniem w atu rozgrywający musi więc przerwać przeciwnikom komunikację kierami, tj. zagrać blotkę tego koloru z dziadka. A gdy N nie wskoczy ♥A, wziąć tę lewę ♥K w ręce i powtórzyć kierem (!), aby do końca zlikwidować zagrożenie tym kolorem. Gdy po ♥A N wyjdzie w trefla, E przebije w ręce małym atutem i ewentualną nadbitkę e-S-a poprawi specjalnie na tę okoliczność zachowaną ♦10 w dziadku.

W protokole rozdania spotkamy więc nieco zapisów w wysokości 140 dla NS, ale więcej wpadkowych 100 po stronie przeciwnej, a także 110 oraz 200 tamże.

Minimaks teoretyczny:3♦(W!),9 lew; 110dla WE.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 9 (W!);

♥ – 7 (WE);

♠ – 8(NS);

BA – 8(NS).