Rozdanie 13

Rozdanie 13 Rozd. N, po partii: obie	♠ 2 ♥ 5 3 ♦ K 10 5 4 2 ♣ Q J 9 6 3
♠ A Q 5 ♥ K 9 2 ♦ A J 9 8 ♣ A 10 7		♠ K 10 6 3 ♥ A J 8 6 ♦ 6 ♣ 8 5 4 2
	♠ J 9 8 7 4 ♥ Q 10 7 4 ♦ Q 7 3 ♣ K

Rozdanie to pokazuje największą wadę otwarcia 2BA oznaczającego słabą dwukolorówkę z kolorami młodszymi. Jest nią informowanie przeciwników o posiadanym układzie w sytuacji gdy szansa na to, że strona otwierająca utrzyma się przy grze jest mała. Jeżeli mamy trefle i kara to przelicytowujemy przeciwników zawsze o jeden poziom wyżej – końcówkę w starszy kontraktem 5♣/♦, a szlemika szlemem. W przypadku dwukolorówek z innymi kolorami sytuacja taka nie zawsze ma miejsce i często możemy grać/bronić na tej samej wysokości, na której ustalili swój kontrakt oponenci.

Statystycznie więc szanse na „uruchomienie” kolorów młodszych są mniejsze gdyż rośnie prawdopodobieństwo nieopłacalnej obrony. Niestety ujawnienie układu, a potem milczenie najczęściej powoduje, że rozgrywający, wykorzystując informacje uzyskane w licytacji, zyskuje w rozgrywce co najmniej jedną lewę. Popatrzmy:

1. N pasuje na pierwszej ręce.

(1) Odwrotka.

(2) Słaby na czwórce.

Końcówkę bezatutową obkłada wprawdzie tylko wist blotką trefl ale N o tym nie wie i prostolinijnie wychodzi damą trefl, a S kładzie na trzeciej ręce króla. Teraz do zwycięstwa prowadzi wprawdzie kilka dróg ale każda z nich wymaga założenia, że S ma w kierach damę z dziesiątką, a więc zagrania do asa kier, a potem wyjścia blotką do K9 w ręce. Trzeba przyznać, że to dość abstrakcyjna koncepcja. Z tego też względu po licytacji jak wyżej nie wszyscy rozgrywający wygrają 3BA.

2. N otwiera 2BA – podlimitowa dwukolorówka na treflach i karach.

Po dowolnym wiście W zgrywa dwa kiery, a potem przebija w stole dwa kara, a pika w ręce i łatwo kompletuje 10 lew, a 620 to znakomity zapis dla pary EW. I druga możliwość:

Teraz W gra w widne karty i dużo łatwiej jest mu właściwie rozczytać ręce obrońców.