Rozdanie 3; rozdawał S, po partii WE.

Rozdanie 3 Rozd. S, po partii: EW	♠ AJ72 ♥ Q752 ♦ 4 ♣ AQJT
♠ T85 ♥ A83 ♦ QJ963 ♣ 65		♠ Q96 ♥ KJ9 ♦ T87 ♣ K873
	♠ K43 ♥ T64 ♦ AK52 ♣ 942

Kolejne spokojne, niskoczęściowkowe rozdanie. Wprawdzie N ma singla karo, ale spasuje na rebid 1BA partnera, który – statystycznie rzecz biorąc – powinien posiadać trzy-cztery karty w tym kolorze. W ma na tyle dobrego longera, iż nawet mimo tego, że znajduje się on w kolorze młodszym, powinien przeciwko 1BA(S) zaatakować ♦D. Rozgrywający zabije drugie (najprawdopodobniej) karo i zaimpasuje trefle. Obrońca E może dziadkową damę przepuścić, wówczas S powinien następnie wrócić do ręki ♠K i powtórzyć impas treflowy. A może nawet E zabije ♣D pierwszą wziątkę tego koloru i powtórzy karem. Rozgrywający zabije w ręce ♦K, ściągnie trefla i zagra ♠K. Jeśli następnie zadowoli się „byle czym” i ściągnie również ♠A, zrobi swoje, warte 90 punktów. Jeżeli natomiast pogoni za nadróbkami, tzn. zrobi w pikach impas przeciwko damie, odda ponadto dwie forty karowe oraz trzy kiery, polegnie zatem bez dwóch, za 100. W turnieju na maksy na niejednym stole gra potoczy się według ostatniego z wariantów, S powinien jednak mieć na względzie, że w tym wypadku ryzyko jest bardzo wysokie. Jeżeli bowiem impas pikowy się nie uda, to przeciwnicy zdejmą nie tylko kara, ale też kiery. I zamiast zrobić swoje, trzeba będzie leżeć bez dwóch.

Z drugiej strony, w tak niepozornym rozdaniu zapis plus 90 (poniżej stu) to zazwyczaj nota poniżej przeciętnej, co innego natomiast plus 120 (gdy ♠D stoi), nie mówiąc już o 150 (gdy ♠D stoi i kolor dzieli się 3–3). W pogoni za takimi właśnie osiągnięciami niejeden kontrakt 1BA(S) zostanie więc przegrany.

Stąd w protokole rozdania oprócz zapisów w wysokości 90 dla NS, spotkamy tez wpisy 50 i 100 po stronie przeciwnej.

Minimaks teoretyczny: 2♥(NS), 8 lew albo 2♠(NS), 8 lew; 110 dla NS.

Maksymalne liczby lew możliwe do wzięcia przy grze w poszczególne miana:

♣ – 8 (NS);

♦ – 7 (WE);

♥ – 8 (NS);

♠ – 8 (NS);

BA – 7 (NS).